-
प्रेमाच्या आठवणी, हळूवार हुरहूर, आणि विसरू न शकण्याची एक शांत स्वीकारार्हता.
-
कविता ही फक्त शब्दांची रचना नाही — ती भावना आहे, आंदोलन आहे, आणि मनाच्या गाभ्यातून उमटणारा सत्याचा सूर आहे.
-
कधी कधी नाती, माणसं, किंवा फक्त एखादा क्षण – यांच्यावर विचार करताना काही ओळी सुचतात. त्या ओळी इथे मांडल्या आहेत, अगदी मोकळेपणाने.
-
कधी वाटतं प्रेम आहे, कधी वाटतं मैत्रीच होती… कधी ती हसते तेव्हा मन हलकं होतं, आणि कधी तिचं दुर्लक्ष खूप खोलवर लागतं.
-
थोडं मनमोकळं, थोडं अंतर्मुख. प्रत्येक कविता काहीतरी अधुरं, पण खूप खरं सांगून जाते.
-
फुलं विकणाऱ्या गाड्यांपासून ते कॅफेच्या कोपऱ्यात बसलेल्या जोडप्यांपर्यंत… आजचं शहर वेगळंच दिसतंय. हवेत गुलाबी गंध आहे, रस्त्यावर हळूहळू चालणाऱ्या पावलांमध्ये एक उत्सुकता आहे. कारण आज आहे — व्हॅलेंटाईन डे.
-
कधी अंधार घाबरवतो, तर कधी तोच आधार वाटतो. तो माझ्यात भिनतो… आणि मी त्याच्यात हरवतो.
-
कवीचं लिहिणं थांबणं म्हणजे त्याच्या मनात काहीतरी खोल साचलेलं असतं… आणि पुन्हा लिहायला सुरुवात करणं — म्हणजे त्या भावनांना देणं
-
काही नाती अपूर्ण राहतात… पण त्यात दिलेलं प्रेम, शिकवलेले धडे, आणि जगण्याला लागलेली दिशा — विसरता येत नाही.
-
तो मुलगा काहीच बोलत नाही, पण त्याच्या मनात सतत एकच प्रश्न घर करून बसलेला असतो…आठवतंय का तुला…
